جان ز نظاره خراب و ناز او ز اندازه بیش

ما به بویی مست وساقی پر دهد پیمانه را

حاجتم نبود که فرمایی به ترک ننگ و نام

زان که رسوایی نیاموزد کسی دیوانه را

خسرو است و سوز دل و ز ذوق عالم بی خبر

مرغ آتش خواره کی لذت شناسد دانه را